Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 7. nóvember, 2015
Af því það skiptir máli
• Heimildarþáttaröð Dr. Gunna um popp- og rokksögu Íslands hálfnuð • Þáttaröðin er mikilvægt framlag til skrásetningar íslenskrar dægurtónlistarsögu
Að sjá Ragga Bjarna sitja eitursvalan við píanóið, rennandi í gegnum mismunandi dægurtónlistartilbrigði, segjandi frá með þessari drafandi og flottu, nánast kæruleysislegu rödd (en samt svo innblásinni eitthvað) er einn af fjölmörgum hápunktum heimildarmyndaþáttaraðarinnar Popp- og rokksaga Íslands sem Sjónvarpið sýnir nú. Þættirnir eru alls tíu, allir klukkutími að lengd, og lauk fyrri hluta hennar síðasta sunnudag. Þráðurinn verður svo tekinn upp aftur í mars á næsta ári.
Rökrétt
Það eru Dr. Gunni og Markell-kvikmyndagerð (Örn Marinó Arnarson og Þorkell Harðarson ásamt Haraldi Sigurjónssyni ) sem eiga veg og vanda af þáttunum. Ég vil ganga svo langt að segja að hér er þrekvirki á ferðinni. Aldrei fyrr hefur dægurtónlistarsaga Íslands verið tekin svona traustum tökum hvað myndmiðil varðar, aldrei hefur verið kafað svona ítarlega í hana. Að 200 viðtöl hafi verið tekin segir sitt. Vinnslan á þáttunum er hefðbundin, þ.e. viðtöl við tónlistarmennina, þá sem voru á staðnum, og þeim er svo skeytt við ljósmyndir, hljóðdæmi og myndbrot, eftir því sem við á. Tveir sögumenn (Hjálmar Hjálmarsson og Elísabet Indra Ragnarsdóttir) sjá svo um að framvindan sé rökrétt þess á milli. Þessi uppsetning virkar vel; sagan verður ljóslifandi og samhengi ýmissa þátta skýrara en ella. Dr. Gunni er orðinn gríðarlega fróður um sögu íslenskrar tónlistar en þættirnir byggjast á bókum hans, Stuð vors lands og Eru ekki allir í stuði? sem eru afar ríkulegar heimildir um dægurtónlistarsögu landsins. Sérstaklega þótti mér mikið til koma hvað fyrstu þættina varðaði, þar sem Gunni náði mörgum rosknum höfðingjum á mynd sem verða að öllum líkindum ekki til frásagnar eftir einhver ár.
Áhugi á íslenskri dægurtónlist fer vaxandi, ekki bara hér heldur erlendis, en þar er vöxturinn endalaus að því er virðist. Þessir þættir eru þeim kostum búnir að geta þjónað upplýsingaþorsta áhugasamra, netið og sarpurinn svokallaði gera að verkum að það er hægt að sækja í þennan brunn auðveldlega og Dr. Gunni og félagar ættu að huga að því hvort ekki væri sniðugt að texta þetta og flytja út (og kannski eru menn þegar komnir á þær buxurnar).
Hissa
Það sem maður er kannski að fatta er að maður er nánast hissa yfir því að poppi sé gefið svona veglegur sess. Þetta er merki um breytta tíma. Skarphéðinn Guðmundsson sjónvarpsstjóri er glúrinn poppfræðingur en hann ýtti á gerð þáttanna og vegur þessa umfjöllunarefnis er því að vaxa í takt við aldur þeirrar kynslóðar sem hefur drukkið popp í sig frá blautu barnsbeini. Við (ég er á fimmtugsaldri NB.) erum komin í samfélagslega valdastöðu og ekki nema eðlilegt að við gefum þessu listformi sem á svona ríkan þátt í okkur mikið vægi.
Það er fyrir löngu ljóst að Íslendingar búa yfir einstakri dægurtónlistarmenningu, eitthvað sem aðrar þjóðir dást að. Virknin, sköpunarkrafturinn, listfengið; allt er þetta einkar tilkomumikið og það er brýnt að við gefum henni gaum, að við fjöllum um hana, að við varðveitum hana, skoðum og pælum í. Dægurtónlist skiptir okkur máli og téðir þættir eru skínandi gott dæmi um þá alúð sem hún á skilið.
Deildu!
