Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 9. maí, 2015
Írska rósin
• Róisín Murphy gefur út plötu eftir átta ára hlé
• Þessi fyrrverandi söngkona Moloko býr yfir óræðum sjarma
Róisín Murphy er töff. Ég segi ekki meir, svona í blábyrjun. Hún er ein af þessu fólki sem býr yfir aðsópsmikilli áru, er ofursvöl án þess að hafa nokkuð fyrir því að því er virðist. Náðarvald hefur þetta verið nefnt upp á íslensku. Síðasta sólóplata Murphy kom út fyrir átta árum og reytingur af smáskífum síðan þá en alltaf er hún þó í sviðsljósinu. Eitt af því sem heldur henni þar er staða hennar sem tískutákn en ófáar greinar hafa birst um hversu nösk hún er á það sem er „inni“ og hvað ekki auk þess sem hún hefur unnið með hinum og þessum tískugúrúum undanfarin ár. Hún ber sig í þessum efnum eins og öðrum með stóískri ró og það stafar af henni hálfgert fálæti. Hún fyllir upp í salinn hvert sem hún fer en tekur ekki eftir því, líkt og hún leyfi sér ekki að fullnýta sjarmann sem hún býr yfir. Sú hefting er eðlileg og gríðarlega heillandi. Það er eitthvert óútskýranlegt „mojo“ í gangi hérna sem erfitt er að koma böndum á. Eru það sultuslöku genin frá Írlandi sem valda þessu?
Rafpopp
Nú eru einhverjir farnir að spyrja: Ókei, gott og blessað, en hver er þessi kona eiginlega sem Arnar getur ekki á heilum sér tekið yfir? Róisín Murphy gat sér fyrst orð sem söngkona rafpoppssveitarinnar Moloko sem gaf út fyrstu plötu sína, Do You Like My Tight Sweater?, árið 1995. Tónlist sveitarinnar smellpassaði inn í dansvænt svalheitapopp tíunda áratugarins og plöturnar I Am Not A Doctor (1998) og Things To Make And Do (2000) treystu hana frekar í sessi. Á plötunum er að finna tvo stærstu smelli Moloko, „The Time Is Now“ og „Sing It Back“.
Moloko þraut örendi 2004 en strax sama ár lagði Murphy á ráðin um sólóefni og naut fulltingis hús-meistarans Matthews Herberts. Breiðskífan Ruby Blue (2005) þótti helst til súr og seldist illa þótt hún hafi fengið tvo þumla upp frá gagnrýnendum. Tveimur árum síðar gaf hún út Overpowered, straumlínulagaðri plötu sem fékk enn betri dóma en frumburðurinn þó að vinsældalistar hafi ekki beint logað.
Hennar tími
Það er lenska að mæla virkni dægurtónlistarmanna í fjölda breiðskífna, mælikvarði sem er orðinn dálítið úreltur á tækniöld. Murphy hefur nefnilega verið allt annað en óvirk á þessum átta árum og tónlistinni hefur hún sinnt reglubundið meðfram öðrum aðkallandi störfum en hún er nú tveggja barna móðir. Þannig gaf hún út nokkur stök lög árið 2009 og hefur líka komið að samstarfi við hina og þessa tónlistarmenn, hvort heldur sem gestasöngvari eða meðhöfundur. Nokkuð sérstök stuttskífa kom svo út í fyrra, Mi Senti, þar sem Murphy syngur sex lög á ítölsku en tungumálið talar hún ekki. Tiltækið stýrist af því að unnusti hennar og meðupptökustjóri er ítalskur, Sebastian Properzi. Nýja platan, sem er tilefni þessara skrifa, kemur svo út eftir helgi og kallast Hairless Toys. Murphy hefur lítið tjáð sig um vinnsluna, hún komi hins vegar frá „dýpri“ stað en fyrri verk.
Gagnrýnendur, sumir hverjir, hafa kvartað yfir því að Murphy eigi skilið rýmra pláss í poppmeðvitund almennings og setja hana skýlaust á stall með Kate Bush og Florence Welch. Hver veit, kannski er hennar tími kominn núna. Ég þykist þó vita að henni sé slétt sama. Hún lötrar sem fyrr í gegnum þetta allt saman með þessa yfirmáta svölu værukærð að vopni.
Deildu!
