Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 19. mars, 2022.
Á milli tveggja heima
Bergur Anderson lék lykilhlutverk í mörgum íslenskum popp/rokksveitum en elur nú manninn í Rotterdam hvar hann leggur stund á tón-, hljóð- og myndlist.
Grísalappalísa, Oyama og Sudden Weather Change eru á meðal þeirra sveita sem Bergur var í og lék jafnan á bassagígju. Undanfarin ár hefur hann hins vegar starfað að hljóð-, tón- og myndlist í Rotterdam og eru umsvifin ærin. Virknin hófst fyrir alvöru eftir að Bergur lauk MA-prófi við listaskólann í Haag og á opinberri vefsíðu hans má sjá ansi bústna ferilskrá. Hann hefur sýnt í Reykjavík, Seyðisfirði, Amsterdam og Rotterdam og einnig tekið þátt í fjölda samsýninga. Frá 2019 hefur hann lagt til fjölda hljóðverka sem hafa birst í útvarpi, á kassettum og í bókum og sama má segja um tónleika og gjörninga.
Pistilritari setti sig í samband við Berg og spurði hann nokkurra spurninga. Meðal annars hvernig það hefði verið að færa sig yfir úr poppi/rokki yfir í myndlist/hljóðlist? Var það meðvituð ákvörðun eða stóð það alltaf til?
„Mér hefur lengi fundist áhugavert að blanda þessum tveimur miðlum saman,“ svarar hann. „Ég var í myndlistarnámi á þeim tíma sem ég var að spila mest með Sudden Weather Change, o.fl. hljómsveitum. Þegar ég flutti til Hollands byrjaði ég að semja fyrir sjálfan mig, aðallega tónlist fyrir gjörningaverk. Ég held að ég hafi byrjað að blanda þessu almennilega saman vegna þess að ég var ekki lengur með hljómsveitir til að spila með, eitthver grunnþörf í mér… alls ekki meðvituð ákvörðun, mér finnst jafnvel nauðsynlegt að vinna í myndlist og tónlist að jafnaði – hvort um sig hefur áhrif á og upplýsir hitt mætti segja.“
Og ferillinn er á góðu róli. „Þetta hefur rúllað nokkuð vel síðastliðin ár,“ upplýsir Bergur. „Að fóta sig erlendis er auðvitað svolítið flókið og ákveðin áskorun, en ég hef fundið fyrir miklum stuðningi í listasenunni hérna og skapað rými fyrir mína sérþekkingu. Ég hef verið að semja, taka upp og pródúsera mikið af tónlist fyrir bæði sviðsverk og útgáfur í samstarfi við myndlistarmenn sem sækjast eftir að verk þeirra innihaldi hljóð-/tónlist. Fyrir mér eru þetta skemmtilegir staðir til þess að vinna innan um. Að vera stöðugt í þessu rými á milli myndlistar og tónlistar og hugsa það lengra hvernig listaverk geta verið skrásett, hvernig t.d. gjörningaverk miðlast á vínilplötu og hvert eftirlíf listaverka er.“
Árið 2019 stofnaði Bergur ásamt fleirum Söngklúbb Rotterdam (Singing Club of Rotterdam) sem færir okkur að einu verkefni sem mig langar að gera að sérstöku umtali. Í fyrra, á vegum Futura Resistenza-útgáfunnar, sem staðsett er í Brussel og Rotterdam, kom út platan Night Time Transmissions sem er eignuð Bergi. Á henni er tónlist, þekkilegasta indípopp getum við sagt, en þó í bland við ákveðna hljóðlist. Tónlistin minnir smá á listafólk eins og Sufjan Stevens og Polyphonic Spree en hún er líka afskaplega evrópsk. Og kórinn góði kemur reglubundið við sögu. Platan var tekin upp í Litháen, Íslandi og Hollandi á tveggja vetra tímabili. Platan er eins lags saga, með karakterum; Bergur er t.d. kynntur sem „trúbadúrinn“, Gunnar Gunnsteinsson samverkamaður hans sem „húsvörðurinn“, Vera Mennens er „arkitektinn“, Sigrún Gyða Sveinsdóttir „sólistinn“ og „næturlíknarinn“ og „leigjendurnir“ og miðnæturkórinn Flock er skipaður Katrinu Niebergal, Clöru J:son Borg, Mylan Hoezen, Veru Mennens, Linus Bonduelle, Manon Verkooyen og Marloes de Vries. Albert Finnbogason hljóðblandaði plötuna og hljómjafnaði.
„Í apríl mun ég fara í rannsóknarferð til Grikklands ásamt kærustunni minni og listakonunni Katrinu Niebergal,“ upplýsir Bergur að lokum. „Ég er að semja tónlist, taka upp hljóð og er hennar aðalaðstoðarmanneskja í langtíma rannsóknar- og vinnuferli sem verður að kvikmynd/vídeóinnsetningu í náinni framtíð. Í byrjun þessa árs byrjaði ég líka að semja lög fyrir sólóplötu númer tvö – sem ég stefni á að taka upp í sumar.“
Deildu!
