Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 16. september, 2017
Þegar lífið þvælist fyrir rokkinu
Nú um mitt ár gaf Singapore Sling út níundu breiðskífu sína, Kill Kill Kill (Songs about Nothing). Pistilhöfundur rýnir aðeins í feril þessarar merku sveitar.
„Sling deyr með mér,“ sagði Henrik Björnsson, forsprakki rokksveitarinnar Singapore Sling, í einhverju viðtalinu. Fullgild krafa þar enda hefur þetta alla tíð verið hans band, hans lög, hans sýn. Tugir meðlima hafa runnið í gegnum raðir Sling í gegnum árin og sumir dvalið lengur en aðrir, sumir nærfellt frá upphafi á meðan aðrir virðast hafa stoppað í eins og einni sígópásu.
Fyrstu lög Singapore Sling voru tekin upp af Henriki einum, með tilstuðlan trommuheila, og gaf hann út plötu með slíkum upptökum árið 2000. Fyrsta eiginlega platan, sem er að finna fremsta í plötulista Sling, er hins vegar The Curse of Singapore Sling (2002) og í kjölfarið hefur komið út efni nokkuð reglulega.
Ég opnaði greinina með setningu sem felur dauðann í sér og segja má að níhílísk töffaraára hafi umlukt Henrik og félaga frá upphafi. Lagatitlarnir á nýjustu plötunni eru dásamleg ýfing á þessu („Fuck Everything“, „Surrounded by Cunts“, „Nothing and Nowhere“) og platan er auk þess um ekkert, eins og segir í titli. Þessi lína hefur haldist óbreytt alla tíð, sjá nafnið á fyrstu plötunni t.d. og aðrar bera titla eins og Perversity, Desperation and Death (2008) og Singapore Sling Must be Destroyed (2010). Tónlistin lúrir í mjög svo ákveðinni fagurfræði, beint framhald af eða speglun á sígildu töffararokki Velvet Underground, Stooges, Jesus & Mary Chain, Spacemen 3 og áþekku. Fésbókarsvæði sveitarinnar birtir á skemmtilegan hátt nokkuð nákvæman lista hvað þetta varðar og nöfn eins og Suicide, Pussy Galore, Cramps og Martha Reeves and The Vandellas poppa upp í viðbót við þau sem ég hef nefnt. Söngrödd Henriks er eintóna og svöl, kæruleysisbragurinn skrúfaður upp í ellefu, sólgleraugu eru skyldubúnaður sem og svart leðrið.
Plötur Singapore Sling í gegnum tíðina eru þá allar innan þessa ramma, nema hvað. Nú er ég búinn að dvelja í köldum faðmi þeirra í nokkra daga og það er athyglisvert að rýna í þróunina. Meiri hljómsveitarstemning á fyrstu plötunum en Henrik hefur meira og minna sýslað sjálfur með síðustu verk, en þó með góðum og gegnum samstarfsmönnum. Sveitin er þá virk tónlistarsveit enn. Síðustu verk bera þannig með sér svefnherbergislegri brag, að einhverju leyti er Henrik kominn aftur „heim“, og á þeim plötum er töffararokkið brotið smekklega upp, a.m.k. stöku sinnum. „You Can Never Change Your Heart“ á …Must Be Destroyed er í súrkálsgír, kassagítar leiðir „You Can’t Compare“ af Never Forever og „All your Sins“ á The Tower of Foronicity er eins nálægt hugljúfri ballöðu og komist verður. Nýjasta verkið rúllar á líkan hátt og nefnd verk, það er gaddavírsrokk unnvörpum en líka súrari sprettir, sjá t.d. „Nothing’s Theme“ þar sem kvikmyndalegir dulúðarstrengir og brass spila burðarrulluna og lagið endar í nokkurs konar arabískum draumi!? Merkilegt.
Ég lýk þessum hugleiðingum á tilvitnun í viðtal sem ég átti við Singapore Sling árið 2002, þegar draugalestin var tekin að bruna. Takið eftir yndislegri kaldhæðninni. „Ætli við gætum þá ekki sagt að okkar megináhrifavaldur sé þjóðvegur 1? Og við viljum að það komi skýrt fram að við höfum aldrei heyrt í Stooges eða Jesus and Mary Chain.“
Deildu!
