Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 12. desember, 2020.
Jóladúllan hún Dolly
Dolly okkar Parton sendi frá sér nýja jólaplötu þetta árið. Fleiri listamenn gerðu reyndar slíkt hið sama en alltaf er eitthvað um endurnýjun í þessum einstaka og stundum undirfurðulega undirgeira dægurtónlistarinnar.
Ég fagna því innilega – eins og fleiri – að Dolly Parton sé enn að, enn að búa til tónlist. Hátíð fer að eyrum ein þegar Tennessee-ssnótin hefur upp blíða raust sína, það er bara þannig. Have a Holly Dolly Christmas er ekki nema önnur jólaplata Parton en sú fyrri kom út 1990. Þá gerði hún eina slíka í félagi við Kenny Rogers árið 1984. Ég er búinn að renna plötunni og þetta er stuð fyrst og síðast, gleði bundið verk manneskju sem þarf ekki að sanna nokkurn skapaðan hlut lengur. Með þessu er ég ekki að gefa henni frípassa á gæði, ég er að lýsa andanum, sem er í senn hispurslaus og notalegur. Gestavigtin segir sitt en Michael Bublé, Miley Cyrus og Jimmy Fallon eru þar á meðal. Parton hefur látið hafa það eftir sér að fyrst ætlaði hún bara að gera lag með þessum titli, „Holly Dolly Christmas“, en það sprell hafi svo undið allverulega upp á sig.
Aðrar athyglisverðar plötur úr ranni kvenna þetta árið eru fyrir það fyrsta plata frá Carrie Underwood en fólk hefur beðið í nokkurri óþreyju eftir að kántrístjarnan myndi snara út hátíðarplötu í fullri lengd. My Gift er eins og við var að búast uppskrúfuð og sykurlegin, ekki ósvipað verkum Faith Hill og Lee Ann Womack. Og það þarf ekki að vera slæmt, plata Hill er t.a.m. snilld. Þá er það Meghan Trainor, sem er með plötu þetta árið. Ég smakkaði á dögunum og er ekki beint sannfærður.
Geiri sem ég er svag fyrir, neðanjarðartónlistin, býr ávallt að einhverju spennandi hvað þetta varðar. Andrew Bird gaf t.d. út Hark!, ágætis plata í anda Sufjan Stevens. Goo Goo Dolls, bandaríska jaðarpoppsveitin, er þá með innslag í hátíðirnar í formi breiðskífu, en ég er ekki að kaupa þetta verð ég að segja. Hins vegar býð ég spenntur eftir jólaplötu Calexico en sú eðla nýkántrísveit hefur vermt hjörtu tónlistargrúskara um langt skeið. Platan kallast Seasonal Shift og var ekki enn komin út er þetta var ritað. Búinn að heyra „Happy Xmas (War is over)“ og það er gott!
Plássins vegna ætla ég ekki út í einhverjar uppþyljanir hér. Verð þó að nefna Shaggy, ektavin Sting, en Sting náttúrlega hefur gefið út eina bestu jólaplötu allra tíma (If on a Winter‘s Night…, 2009). Christmas on the Islands hljómar of flippað til að geta klikkað og það eru fordæmi fyrir reggíjólaplötum (Natty Christmas svo ég nefni þekktasta dæmið). En ég skal viðurkenna það, ég hef eiginlega ekki þorað að rúlla Shaggy…
Að endingu, mig rak í rogastans er ég rakst á frétt þess efnis að Jamie Cullum, breska djassundrið, væri með jólaplötu þetta árið. Þetta fór algerlega undir hinn annars vökula jólatónlistarradar sem ég er búinn að koma mér upp. Þetta er engu að síður gleðilegt þar sem ég hef fulla trú á strák. Hann átti ansi öfluga innkomu á frábærri jólaplötu Robbie Williams frá því í fyrra og ég er svona farinn að dýfa tám í þessa plötu hans sem kallast The Pianoman at Christmas. Sýnist hann ætla að taka Bublé á þetta að einhverju leyti, en svo liggur breski bragurinn yfir öllu, óhjákvæmilega. Amerískar stórsveitaútsetningar með eggi og beikoni mætti segja.
Deildu!
