Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 11. mars, 2017
Nú falla öll vötn til Kænugarðs
Í kvöld verður spurt að leikslokum í Söngvakeppninni. Búið er að skilja hismið frá kjarnanum og í kvöld berjast sjö lög um sæti í lokakeppninni sem haldin verður í maí. Ég, spenntur? Svolítið…
Þriðji pistillinn sem ég skrifa um Söngvakeppnina í ár og ég verð æstari með hverjum þeirra. Jú, þetta er víst keppni og alveg er það merkilegt hvernig þær orka alla jafna á okkur mannskepnuna. Eitthvað sem maður hélt (eins og venjulega) að myndi ekkert toga neitt voðalega í heltekur mann í einni sviphending, það var nóg að fylgjast með þessu í sjónvarpinu og þá er maður óðar dásamlega flæktur í þetta. Vá hvað peysurnar hans Daða voru kúl! Þetta var vel útfærður dans hjá Svölu! Er þetta fullmikið af Disney hjá honum Aroni Brink? Ætli Arnar og Rakel merji þetta með fremur hefðbundinni ballöðu? Hildur átti að fara áfram! Og já, hún fór áfram!! Hvar get ég keypt Daðapeysu? Nei, í alvöru. Hvar get ég keypt þessa ótrúlega flottu peysu sem Daði var í?
Hafandi fylgst svona ærlega með upptaktinum að keppninni í ár og svo framkvæmdinni í undanúrslitunum skynjar maður breytt landslag hvað þetta allt saman varðar. Þá er ég að vísa í fjölmiðlun svona keppna og hvernig við innbyrðum þessa menningu. Línuleg dagskrá, þar sem þú varðst að grípa kvöldið, og svo viðgjöf frá ömmu þinni í gegnum landlínu, þessir tímar eru liðnir undir lok. Keppnin rennur nú í gegnum sjónvarpið og útvarpið en líka í gegnum alla samfélagsmiðla með tilheyrandi myllumerkjum, keppendur hlaða í hugvitssamleg myndbönd, búa til flíkur og tölvuleiki og stemningin er allt önnur, nær yfir lengri tíma og er hreinlega knýjandi ef hægt er að orða það svo. Aðstandendur keppninnar sjá til þess að flæði af alls kyns efni er stöðugt og gott og keppendur þurfa að vera þúsundþjalasmiðir; þurfa að geta gefið af sér, bæði einlæglega og á sprellkennda vegu og þurfa meira að segja að geta klónað sig og tekið viðtal við sjálfa sig! Með öðrum orðum, útfærsla keppninnar er í takt við tímann, hún er yfir og allt um kring og poppar upp sem áminning í tækjunum okkar á mínútu fresti.
En að lokum, hvað með keppnina í kvöld? Ég ætla að veigra mér við að halla á einn fremur en annan. Uppstillingin er forvitnileg. Rúnar Eff og þau Arnar og Rakel eru í raun fulltrúar eldri tíma, tónlistarlega. Hrein, bein og eðlileg lög í sígildum Eurovisionanda. Aron og Aron eru ungir og ægiferskir á meðan Svala og Hildur eru poppstjörnurnar, önnur með áratuga reynslu, hin í startholunum. Og svo er það hinn raunverulegi svartipétur, Daði, sem höfðar fyrst og fremst til þeirra sem fá sér mjólkurkaffi á Roasters fremur en þeirra sem stunda „almennilega“ vinnu. Hvernig svo fer veit víst enginn enn, vandi er um slíkt að spá. Góða skemmtun í kvöld!
Deildu!
