Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 18. janúar, 2014]
Stríðandi fylking
• LA-sveitin Warpaint gefur út aðra breiðskífu sína
• Allur bransinn kominn á afturlappirnar og það í ársbyrjun!
Fyrsta plata Warpaint, The Fool, kom út 2010 á hinu virta merki Rough Trade og bar með sér gotneskar smíðar; hægstreym, löng og lykluð lög, stemningin draugaleg og myrk. Áhrif frá annarri, mikilsvirtri útgáfu, 4AD, eru giska greinileg og gangast meðlimir sveitarinnar fúslega við þeim, enda ekki annað hægt. Mér hefur alltaf þótt sérkennilegt að heyra í svona sveitum frá hinni sólbökuðu Kaliforníu og var t.d. lengi að venjast því að Black Rebel Motorcycle Club væri frá San Francisco. Svona bönd eiga bara að vera frá Glasgow eða viðlíka rigningarbörðum gráum borgum…
Tengingar
En burt með landfræðilegar þversagnir (og allt slíkt er auðvitað á undanhaldi í ört minnkandi veröld) og inn með sagnfræðilegar staðreyndir. Sveitin var stofnuð fyrir tæpum tíu árum í Los Angeles af vinkonunum Theresu Wayman (gítar, rödd) og Emily Kokal (rödd, gítar). Systurnar Shannyn Sossamon (trommur) og Jenny Lee Lindberg (bassi) slógust svo í hópinn. Eftir að hafa spilað sig saman í u.þ.b. þrjú ár gáfu þær sjálfar út stuttskífuna Exquisite Corpse árið 2008 (gotalegt nafn heldur betur) en um upptökur þar sá enginn annar en John Frusciante, þá gítarleikari Red Hot Chili Peppers og einnig unnusti Kokal. (Josh Klinghoffer, arftaki hans í sveitinni og besti vinur lék einnig inn á plötuna en hann var þá unnusti Lindberg.)
Sossamon hætti 2008 til að einbeita sér að leiklistarferli og eftir nokkra karlkyns trommara slóst Stella Mozgawa í hópinn árið 2009. Það ár lóðsaði einnig Rough Trade sveitina til sín. Sveitin hóf nú að spila nokkuð stíft og The Fool, sem kom út um svipað leyti, var hampað af öllum þeim neðanjarðarmiðlum og smekkleiðurum sem máli skipta og þess vegna hefur þónokkur spenna verið í garð nýju plötunnar.
Það er eitthvað við Warpaint sem hefur hana yfir það að vera bara enn ein nýbylgjusveitin. Það er t.d. lokkandi gengisára í kringum meðlimi sem jafnan fylgir farsælustu sveitunum; allt frá Bítlum til Strokes. Þær ná á einhvern undurfurðulegan hátt að samþætta ofursvalt – liggur við stíliserað – útlit sveita eins og Strokes og Interpol og lúðasjarmans sem einkennir hljómsveitir eins og Vampire Weekend og Animal Collective (veit ekki af hverju ég tek bara dæmi um New York-sveitir…). Síðarnefndi útlitsvinkillinn er hins vegar vandmeðfarinn þar sem þetta meðvitundarleysi gagnvart tískunni („hei, ég fór bara í þessar smekkbuxur af pabba og gleymdi alveg að greiða mér“) er oftast mun meðvitaðra en fólk vill viðurkenna.
Meðlimir eru þá með sterkar tengingar inn í bransann eins og áður hefur komið fram. Lindberg er t.a.m. gift Chris Cunningham, myndbandsleikstjóranum ógurlega, og Wayman er kærasta James Blake. Nú hef ég hlustað á það sem skiptir máli umfram allt, sjálfa tónlistina, og ég heyri mjög greinilega að þetta eru 100% listamenn. En það er á sama tíma pínlegt að sjá hvernig reynt er að gera lítið úr þessum tengingum öllum. Auðvitað hafa þær haft einhver áhrif á sýnileika sveitarinnar, hvort sem fólki líkar betur eða verr. Og í raun skammsýnt af listamönnum eins og Warpaint að ætla að fólk gjaldfelli listsköpunina vegna þessa, en sá ótti er eðlilega skiljanlegur. Eða hlustar einhver á Jakob Dylan án þess að hugsa um leið til föðurins? Og myndi maður síður hugsa um Bob gamla ef Jakob væri frábær listamaður (sem hann er ekki).
Engin sól er til
Ég er kominn út fyrir efnið. Platan var tekin upp af Flood (U2, Depeche Mode m.a.) og um hljóðblöndun sá Nigel Godrich. Bandið skrapp til Joshua Tree í Mojave-eyðimörkinni til að koma plötunni af stað, dvaldi þar í mánuð og einbeitti sér óskipt að tónlistinni. Chris Cunningham myndaði svo upptökuferlið í þau tvö ár sem það stóð yfir og verður það efni gefið út sem heimildarmynd stuttu eftir útgáfu plötunnar.
Eins og sjá má er fagurfræði þessara aðstoðarmanna temmilega skuggabundin og small hópurinn svo gott sem áreynslulaust saman að sögn Mozgawa. Og ég get staðfest að á plötunni er „4AD“-hljómurinn enn ríkari en áður, hljómborð og sveimkenndir tölvuómar ýta undir höfugt flæði sem einkennir plötuna frá fyrsta lagi til þess síðasta. Nei, þetta er ekki bara sól og sandur þarna vestra…
Deildu!
