Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 18. apríl, 2015
Söngur um lífið
• Tónlistarkonan Courtney Barnett vekur athygli
• Glúrið og ofureinlægt götuskáld frá Ástralíu
Courtney Barnett vakti fyrst athygli þegar platan The Double EP: A Sea Of Split Peas, kom út 2013. Um var að ræða tvær stuttskífur sem höfðu komið út nokkru áður í heimalandi hennar Ástralíu en með því að samræma þær í eina breiðskífu ef svo má segja fóru miðlarnir loksins í gang, breiðskífumiðaðir sem þeir eru jafnan. Ekki spillti fyrir að Barnett hélt um það leyti umtalaða tónleika á CMJ og SXSW-tónlistarhátíðunum í Bandaríkjunum og boltinn fór að rúlla fyrir alvöru eftir það. Barnett, sem hafði aldrei ferðast út fyrir Ástralíu, var allt í einu farin að troða upp í London, gefa viðtöl við The New York Times og syngja með Billy Bragg.
Heillandi
En hvað er það sem heillar? Hvað er það sem er að æsa bransann svona? Barnett er launsjarmerandi getum við sagt, kemur til dyranna eins og hún er klædd, á uppstilltum myndum horfir hún út í loftið og togar feimnislega í hárið á sér, í gallabuxum og hvítum bol. Það er yfir henni hangsara-ára, hugurinn leitar ósjálfrátt að upphafi tíunda áratugarins, kannski svipað og með vinsælar andhetjur samtímans eins og Kurt Vile og Mac DeMarco. Það er nákvæmlega ekkert glys í kringum þetta fólk, það lítur út eins og ráðvilltir fyrsta árs háskólanemar.Tónlist Barnett er þó öllu hrárri en þeirra sem ég nefni hér og það er fyrst og fremst hún sem hefur verið að hreyfa við fólki. Einkanlega þá textarnir. Tónlistin eru rafmagnaðar söngvaskáldasmíðar, jú minna á lágfitslegt (e. „lo-fi“) hjakk misþekktra nýrokkssveita frá hangsara-áratugnum en þær mynda fyrst og síðast ramma utan um hversdagsskáldskap Barnett sem er oft og tíðum snilldarlega ígrundaður. Hér er tengt við upplifanir sem allir þekkja og geta tengt við, eitt lagið fjallar um sjónvarpið hennar sem hefur verið bilað í fjögur ár þar sem hún hefur aldrei nennt að gera við það, annað um húsrölt ásamt ýkjuhneigðum fasteignasala og í einu þeirra segir: „The paramedic thinks I’m clever cos I play guitar/ I think she’s clever cos she stops people dying.“ Mér varð hugsað til Daniel Johnston í þessu samhengi og einhvers sem hægt væri að kalla ægi-hreinskilni. Jonathan Richman hefur þá verið nefndur og einnig Stephen Malkmus. Sjálf hefur hún talað um Lemonheads. Allt á þetta við.
Stokkið
Rolling Stone, The Independent, Guardian…að ekki sé minnst á smærri og sérhæfðari tónlistarmiðla. Allir eru þessir aðilar að stökkva á Barnett og fleiri til. Það hljómar klisjulega, en mögulega er æsingurinn vegna þessa jarðbundna – en um leið skáldlega – viðhorfs til umheimsins sem Barnett býr yfir. Hún er að fjalla um eitthvað, er að reyna að skilja atganginn í kringum sig, er að nota tónlistina til að tengjast einhverju raunverulegu. Fyrsta „alvöru“ breiðskífa Barnett, Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit, kom út í endaðan mars og hefur verið ausin lofi linnulaust síðan. Barnett er, eðlilega og samkvæmt því sem hún boðar, fremur ódramatísk þegar hún er spurð hvernig hún fari að þessu. Þetta sagði hún við Skinny, menningargötublað sem kemur út í Glasgow og Edinborg: „Ef eitthvað kemur upp í hugann og dvelur þar lengur en í tvær sekúndur…þá geri ég ráð fyrir því að það hafi einhverja þýðingu…“ Lítið gefið upp, og það ærir eðlilega mannskapinn!
Deildu!
