Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 19. maí]
Viltu brotna hjartað mitt?
• Norah Jones gefur út fimmtu sólóplötuna sína, Little Broken Hearts
TÓNLIST
Arnar Eggert Thoroddsen
arnareggert@arnareggert.is
„Einhver búinn að hlusta á nýju Noruh Jones?“ spurði ég í netsamfélagi nokkurra tónlistaráhugamanna á dögunum. „Arnar, ertu ekki að villast?“ var kerknislegt svarið. „Þetta er ekki „adult contemporary“-grúbban þín.“ Þetta svar kom mér sosum ekki á óvart, góðlátleg gamansemi sem snerist um það að vangaveltur um Noruh Jones ættu ekki upp á pallborð þeirra sem væru að velta tónlist fyrir sér alvarlega. Þetta viðhorf er tilkomið vegna þess að Jones verður að öllum líkindum að eilífu brennimerkt þeirri plötu sem kom henni á kortið á sínum tíma, Come Away With Me (2002) en með henni sópaði Jones að sér Grammyverðlaunum eins og enginn væri morgundagurinn. Platan er silkimjúk þar sem hún nostrar við eyrun og allir, amma þín meðtalin, umföðmuðu þessa hæglátu hæfileikamanneskju sem var ekki nema 23 ára þegar platan atarna kom út. En … (það er að sjálfsögðu eitthvað en)… svarið kom mér líka pínulítið á óvart þar sem ég hélt að Norah litla væri búinn að vinna sér inn þónokkuð af prikum hjá elítunni undanfarin ár. Enda hefur hún í raun eytt síðasta áratug í að sanna fyrir umheiminum, og sjálfri sér væntanlega líka, að það sé meira í hana spunnið en að hún framleiði bakgrunnstónlist fyrir Garðbæinga sem finnst gott að kúra á teppum við arineldinn. Little Broken Hearts er engin undantekning frá því.
Galopið hjarta
Ég man þegar ég heyrði fyrst um þessa Noruh Jones. Mér var sagt að tónlistin væri góð þó að bolurinn væri að fíla hana í botn. Ég tékkaði, með galopið hjarta, og jú, þetta var ekki slæmt. Óneitanlega þægilegt í eyrum en komonn… ekkert meiriháttar heldur. Kynnin tóku svo á sig nokkra aðra mynd þegar ég komst að því að Íslendingur, S. Husky Hoskulds, hafði vélað um hljóð plötunnar. Inga Rún Sigurðardóttir samstarfsmaður minn tók við hann ýtarlegt viðtal vegna þessa og í ljós kom að platan hafði verið mun hrárri í upphafi, útgáfufyrirtækið hefði hins vegar heimtað meiri poppgljáa ef svo mætti segja. Noruh hefur ekki verið umhugað um að endurtaka leikinn á Come Away With Me, gljáinn hefur vísvitandi verið afmáður á þeim plötum sem á eftir hafa komið.
Ekki alla leið…
Næsta plata hennar, Feels like Home fór kannski ekki alla leið í það að brjóta upp mynstrið en þó, strax mátti heyra vissar sveigjur og beygjur sem voru líklegri til að fæla frá en laða að. Platan var meira í rótunum, moldinni og breitt var yfir sérlundaða snillinga eins og Townes Van Zandt og Tom Waits. Á Not Too Late (2007) fór hún svo enn lengra með þá þrá sína að vera ekki pinnuð niður sem þægileg sófadíva og um þetta leyti setti hún hliðarverkefni sitt, Little Willies, í gang, sem lýsa mætti sem lítilli, skrítinni kántrísveit. The Fall (2009), platan sem kom út á undan þessari nýjustu, er þá toppurinn á þessari umbreytingu Jones, þar má heyra söngvaskáld sem fer kirfilega sínar eigin leiðir án þess þó að tapa einhverju sem kalla mætti áhlýðilegheit. Já, er nema furða að maður hafi verið pínku hissa á viðbrögðunum sem ég nefndi í upphafi greinar. Ég hélt að Norah Jones væri hipp og kúl!?
En að gríni slepptu, þá er sem Jones sé nú búin að gera þetta að sérstakri list, að búa til lög sem eru þægileg á yfirborðinu en undir niðri er eins og eitthvað kraumi, eitthvað sem erfitt er að setja fingur á. Upptökustjórnandi þessa nýjasta útspils í þeim fræðum er þá enginn annar en Danger Mouse, en hann tók upp síðustu plötu Beck, Modern Guilt. Plata sem er einmitt svo furðuleg vegna þess hversu venjuleg hún er. Já, það er margt í mannheimi…
Deildu!
