Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 2. júní]
Gersemar vestan Atlantsála
• Neil Young og Beach Boys senda frá sér nýjar plötur á mánudaginn
• Amerísk djásn, af ólíku tagi þó
TÓNLIST
Arnar Eggert Thoroddsen
arnareggert@arnareggert.is
Þegar ég fór á stúfana í efnisleit fyrir pistil þennan var mér nokkur vandi á höndum. Nú á mánudaginn koma nefnilega út tvær plötur sem kalla á smá umfjöllun. Mig rak t.a.m. í rogastans þegar ég sá að Americana, ný plata með Neil Young og sveit hans Crazy Horse kæmi út nú en þessi merku „fyrirbæri“ hafa ekki unnið saman síðan 2003 eða þegar Greendale kom út.
En það er kannski merkilegri frétt, þannig, að Beach Boys eru sömuleiðis að gefa út nýja hljóðversplötu. Kallast hún hinu djúpspaka nafni That‘s Why God Made the Radio og er fyrsta plata þeirrar gerðar í tuttugu ár eða síðan Summer in Paradise kom út árið 1992. Og miðað við blammeringar þær sem Mike gamli Love hefur látið dynja á trufluðum snillingi sveitarinnar, Brian Wilson, er ótrúlegt að þetta sé að gerast.
Það er hægt að fara í bókmenntalega djúpsjávarköfunarleiki með þessi tvö mál. Njáll hinn síungi leitar aftur í aldirnar eftir innblæstri á meðan hinir hrumu Strandadrengir, sem hafa ekki beint verið þekktir fyrir að vera leitandi í list sinni undanfarna áratugi eru að myndast við það að vera ferskir. Sá ferski verður gamall og hinir gömlu verða ferskir.
Alltént, upplegg Neil Young og félaga að þessu sinni eru eins og nafn plötunnar gefur til kynna aldagömul amerísk þjóðlög. Á meðal laga sem þar er að finna eru „Oh! Susanna“, „Gallows Pole“ og „This Land Is Your Land“. Segir Neil Young sjálfur: „Þetta eru lög sem allir þekkja úr leikskóla. En við í Crazy Horse erum búnir að tálga þau til þannig að nú eru þau okkar.“ Plötunni var streymt í heild sinni fyrir tilstilli Rolling Stone í síðustu viku en það er illínáanlegt nú. Við bíðum róleg … eða þannig.
Ernir Strandadrengir
Orðrómur um að Beach Boys ætluðu að koma saman á nýjan leik fór af stað fyrir tveimur árum. Allt var á huldu um skeið en í desember síðastliðnum var hann svo staðfestur. Platan nýja helst í hendur við fimmtíu ára afmæli sveitarinnar og er hún 29. hljóðversplata hennar.
Strandadrengirnir eru í dag þeir Brian Wilson, Mike Love, Al Jardine, Bruce Johnston og David Marks en hann sást síðast með sveitinni í tengslum við Little Deuce Coupe árið 1963 – fyrir 49 árum!
Þeir frændur, Wilson og Love, komu meira að segja fram saman í viðtali í febrúar síðastliðnum og upplýstu m.a. að platan myndi enda með svítu sem samanstæði af þremur lögum, „From There and Back Again“, „Pacific Coast Highway“ og „Summer’s Gone“. Hið síðasttalda er sögufrægt, átti á tímabili að vera síðasta lagið á síðustu plötu Beach Boys en eins og við könnumst við úr poppsögunni er aldrei hægt að segja aldrei. Lagasafnið er eftir þessu, slatti af eldri lögum þarna sem eru orðin að hálfgerðum goðsögum hjá Beach Boys aðdáendum.
Johnston segir að áferðarlega minni platan á Sunflower á meðan Al Jardine tiltekur sjálfa Pet Sounds. Eigum við ekki að spyrja að leikslokum hvað slíkan samanburð varðar ;o)
Deildu!
