Plötudómur: Misþyrming – Með hamri

Follow

Heiftúðugir ungir menn

Með hamri er þriðja breiðskífa Misþyrmingar en hún hefur um allnokkra hríð verið með allra bestu svartþungarokkssveitum íslenskum.

Misþyrming er með allra ógurlegustu hljómsveitum íslensku svartmálmssenunnar og ferill hennar ekkert minna en stórkostlegur. Fyrsta breiðskífa hennar, Söngvar elds og óreiðu, er meistaraverk. Svo ofsafengin, grimm og keyrsluvæn að Kreator hljómar eins og Coldplay í samanburðinum! Umslag, áferð, uppstilling, hljómur, ímynd og allra handa ára – Misþyrming var með þetta allt saman geirneglt frá upphafi.
Sveitina leiðir D.G. (ég ætla að virða þessar styttingar þeirra sómapilta) en hann syngur, spilar á gítara, píanó og sér um rafhljóð. Hann semur auk þess efni plötunnar, tekur upp og hljóðblandar. Með honum á Með hamri eru þeir T.Í. (gítarar, bakraddir), G.E. (bassi, bakraddir) og M.S. (trommur). Umslagið er frábærlega áhrifaríkt, eins og öll umslög Misþyrmingar. Hönnuður er Manuel Tinnemans, sem sá og um Algleymi (2019).

Platan barst seint á síðasta ári en ég og mágusinn Árni Matthíasson náðum samt að kippa henni inn á lista sem bestu öfgarokksplötu ársins fyrir blað þetta.
Fyrsta plata Misþyrmingar, Söngvar elds og óreiðu, er stórbrotin og svo svakaleg að hún nánast kýlir þig á kjaftinn með fyrsta tóni. Algleymi var hins vegar öðruvísi. Grimm keyrslan er þar, ofsinn líka en lögin flóknari, metnaðarfyllri, epískari. Það var enda planið og það gekk upp. Á Með hamri er tónmálið þróað áfram enn og Misþyrming farin að setjast þægilega (nú, eða óþægilega) í einkennandi stíl. Platan er í senn epísk og ólmandi, brjálaðar rokkkeyrslur í bland við rólegri, dulúðugri kafla.
Sjá opnunarlagið, „Með hamri“. Það hefst eins og „stærsta lag sem samið hefur verið“, rosalega knýjandi og maður hreinlega sest dýpra í sætið – eða fer fram á bríkina – og dregur magann upp. Ég kalla svona upphafsstef það-er-eitthvað-magnað-að-fara-að-gerast-stef, hárrétt blanda af spennu, bið og svo er sleppt á hárréttu augnabliki. Lagið fer af stað eins og þegar skylmingaþrælarnir hlupu inn á völlinn í Gladiator. D.G er einstaklega lagið að framkalla svakalegt hatur og heiftýðgi með söng sínum, svo rosalega reyndar að maður trúir þessu öllu! Næsta lag, „Með harmi“ (sniðugt), er á líkan hátt stórt og voldugt og þessi bragur sem yfir lögunum er, hægari tempó, úhugsuð uppbygging, virkar einstaklega vel. Það er smá þjóðlagakeimur hér, gítarvinnan til fyrirmyndar og D.G. er eins og fyrr líkt og verið sé að steikja hann á teini lengst niðri í helvíti.

Svona rúllum við áfram og það er hreinasti glæsibragur yfir þessum löngu og vel samsettu ópusum. Hljómur er góður og nístandi, áhrifshljóð alltaf vel til fundin og þeim stillt vel upp. D.G. hefur minnst á það í viðtölum að sígilt þungarokk hafi verið honum ofarlega í huga þegar hann samdi plötuna. Og þetta verður maður var við; í bland við kolbrjálaða svartþungarokkskeyrslu er siglt um klassísk minni, grúvandi flott riff sem koma af stað hugrenningatengslum við eldri meistaraverk þungarokkssögunnar.

Að sönnu stórfengleg plata þegar allt er saman tekið og Misþyrming núna með algert „hat-trick“ í vasanum. Ekki vantar svo dómana að utan sem eru allir sem einn lofsamlegir. Ég hvet áhugafólk um þungarokk eða bara rokk til að kynna sér þetta ærlega. Þetta flýgur ekki jafn hátt hérlendis og Skálmöld, Sólstafir eða Dimma en þetta er svo fullkomlega á pari við öll þau afrek sem verið er að vinna í rokki, hérlendis sem erlendis, að mig setur bara hljóðan (svei mér þá, svitadropar leka niður ennið þar sem ég skrifa þetta!).

Útgáfutónleikar vegna plötunnar verða í Iðnó 31. mars næstkomandi. Það verður eitthvað.

Follow