Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 17. nóvember]
Sá hási hringir inn jólin
• Rod Stewart snarar út jólaplötu
• Það er endalaust hægt að bæta á jólaplatna-köstinn virðist vera
Ó já. Það er byrjað. Jólin nálgast nú óðfluga með öllum þeim tilfinningahanastélum sem þeim fylgja. Eitt af þessu er tónlistin sem hristir allverulega upp í mannskapnum, sumir vilja helst flýja til Kína þann eina og hálfa mánuð sem hún dynur látlaust á okkur, öðrum er svosem slétt sama og síðan eru þeir sem marinera sig upp úr þessu og virðast aldrei fá nóg af jólatónlistinni.
Ég, lesandi góður, fell kirfilega í síðasta flokkinn. Og það sem meira er, áhugi minn – sem er farinn að nálgast eitthvað sem hægt væri að kalla þráhyggju – eykst með hverju árinu. Jólatónlistin á hug minn allan þegar ég hef „rétt“ til að hlusta á hana og það er farið að dýpka dálítið á poppfræðilegum pælingum í garð þessa einstaka forms. Tónlist sem er eingöngu spiluð á afmörkuðum tíma árs, samanstendur af frekar snauðri og lítt endurnýjanlegri efnisskrá sem er blóðmjólkuð út í hið óendanlega og er einnig nokkuð þröngur stakkur skorinn, t.a.m. varðandi ímyndarvinnu alla. Umslög jólaplatna eru nærfellt öll eins, þar sem leikið er í kringum sömu liti og temu. Pælingar, pælingar…
Jólaspeki
En heimspekilegar vangaveltur um eðli jólatónlistarinnar verða að bíða í bili. Ég ætlaði að nota plássið í þetta sinn til að kynna til sögunnar nokkra „nýliða“ þetta árið, þ.e. dægurtónlistarmenn sem eru að skjóta út sinni fyrstu jólaplötu. Meginþunginn leggst á Rod gamla Stewart sem mun, ef ber að marka Amazon og skyldar búðir, sjá um „sópið“ í ár. Merkilegt að honum hafi ekki dottið þetta í hug fyrr þar sem fólk er þvílíkt að gleypa við því sem sá hási er með í jólaboðinu sínu.
Hann, eða markaðsfólkið hans öllu heldur, passar sig að vera með þetta vel normalíserað og á plötunni er að finna alla þessa helstu slagara, sem ég ætla ekki að telja neitt sérstaklega upp hérna. Merry Christmas, Baby kallast gripurinn og áferðin er nauðalík þeirri sem hann hefur brúkað á American Songbook-plötunum sínum (sem eru nú orðnar fimm talsins!). Michael Bublé, Cee Lo Green og Mary J. Blige eru gestir í nokkrum lögum og Stewart dregur pakkann að landi með þessum einstæða sjarma sínum sem hefur haldið honum á floti alla hans hunds- og kattartíð (hann er líka nýbúinn að gefa út sjálfsævisögu sína og þessir hlutir tveir ættu því að virka vel saman).
Meira til
Þrjár aðrar plötur langar mig til að nefna. Jólaplata Tracey Thorn, Tinsel & Lights, kom út í síðasta mánuði en hún var/er meðlimur í Everything But The Girl og söng á Protection-plötu Massive Attack, en það er hún líkast til þekktust fyrir. Aðkoma hennar að þessum bransa er um margt fersk eins og við mátti búast, uppistaðan er ný frumsamin lög, oft með græskuskotnum, meðvituðum textum og lög eiga t.d. Sufjan Stevens, Ron Sexsmith og White Stripes. Green Gartside úr Scritti Politti syngur t.d. gestarödd í „Taking Down the Tree“ eftir Low, en plata hennar, Christmas (1999), er eðal „jaðarjólaplata“. Paul gamli Carrack, fyrrverandi söngvari Mike & The Mechanics og Squeeze, er þá af öllum mönnum með jólaplötu í farteskinu þetta árið. Grease-aðdáandanum mér (já, ég veit…) finnst þá sérstaklega vænt um að John Travolta og Olivia Newton-John séu búin að gefa út jólaplötu. Þetta „fullkomna par“ trukkar í gegnum jólalaga-kanónuna af þeirri fagmannlegu hlýju sem því er gefið (held ég orði það bara þannig). Settu bara í gamla Grease-gírinn og þá mun þér farnast vel yfir þessari plötu. Það ætla ég a.m.k að gera – með (skæl)bros á vör. Gleðileg jól!
Deildu!
