Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 23. nóvember, 2019.
Ekkert að fela
Lára Rúnars gaf á dögunum út nýja plötu sem kallast Rótin. Á þessari sjöttu plötu sinni setur hún allt upp á borð, en einlægari hefur hún aldrei verið í textum og tónsmíðum.
Hvað gerir þú þegar tjaldið fellur? Leikurinn er búinn, a.m.k. eins og þú hefur spilað hann hingað til. Þú tókst ekki tillit til þess sem þú raunverulega þarfnast, þess sem þú vilt, þess sem þú ert. Í þessu lenti Lára fyrir tveimur árum er hún upplifði kulnun í starfi. Í kjölfarið ákvað hún að endurhugsa líf sitt frá grunni, einblína á þá þætti sem gefa lífinu gildi og standa með sér. Um það fjallar þessi plata sem ber nafn með rentu: Rótin. „Altari“, annað lagið af þessari plötu sem var kynnt til sögunnar núna snemmvors, bar m.a. með sér þetta í kynningartextanum: „Að lifa lífinu með opið hjarta getur tekið á en það færir manni fleiri liti, bros, tengingar og samtöl, byggð á trausti og virðingu.“ Þessa hluti vinnur Lára m.a. með í gegnum súkkulaðisetrið Andagift, hvar slagorðin eru sjálfsmildi og sjálfsást. En auðvitað leita þessar hugmyndir, þessi vinna, út í tónlistina líka enda Lára slíkur listamaður.
Rótina vann hún með þeim Sóleyju Stefánsdóttur og Alberti Finnbogasyni en hljómsveit Láru, sem lék m.a. á útgáfutónleikum hennar á dögunum í Bæjarbíói, Hafnarfirði, skipa ásamt Láru þau Sóley, Albert, Arnar Gíslason, Birkir Rafn Gíslason, Sigrún Kristbjörg Jónsdóttir og Unnur Jónsdóttir.
Lára hefur verið giska mikið kamelljón á ferli sínum og reynt sig við ýmis tilbrigði í gegnum plöturnar sínar. Hún hefur verið söngvaskáld, bjartur poppari, myrkur popprokkari og dempt ljóðrænum, nánast þjóðlagatónlistarlegum vísunum, á list sína (síðasta plata, Þel). Hún hefur verið missannfærandi í þessum rullum öllum, og t.a.m. gat ég aldrei keypt hörðu ísdrottninguna almennilega, þá sem við hittum fyrir á Moment (2012). Lára, hún er hins vegar sú sem við fyrirfinnum á þessari plötu. Þetta er Lára. Fölskvalaus, einlæg og heiðarleg. Sama Láran og maður spjallar við úti á götuhorni eða á Messenger. Björt, glöð, falleg og opin. Og platan ber því eðlilega merki þessa. Flæðið hér er látlaust, þægilegt, umlykjandi. Textar eins og opin dagbók, hreinskiptnir ástartextar til barna og eiginmanns. Naktir og beinskeyttir, og fara beint í kjarnann eða ætti ég að segja rótina? Lára sagði frá því í viðtali að hún hefði litlu breytt í textum, leyft þeim að koma eins og þeir væru og leyfa þeim að standa þannig. Líkt hefði verið með lögin, þeim hefði verið leyft að koma á eigin tíma, aldrei var sest niður með það að markmiði að semja.
Ég nefni nokkur laganna sem dæmi. Titillagið er með miklum ágætum. Róleg, dramatísk stemma sem nær manni með fyrsta píanóslaginu. Já og hér, og í fleiri lögum, má t.d. skynja hug og hendur Sóleyjar. Næm smíð. „Allt“ er stutt lag, það næstsíðasta, og inniheldur flottan, víraðan gítarleik sem gefur því sérstæðan blæ. „Dansi Dansi“ er þá prýðilegt dæmi um þann hljóðláta en þó áhrifaríka andblæ sem er yfir öllu hér. Fer rólega í gang og umbreytist svo í barna/vögguvísuna „Dansi Dansi dúkkan mín“. Vel útfært og glúrið. „Heimar“ er sömuleiðis vel heppnað, dulrænt og seiðandi.
Rótin hljómar ólíkt öllu því sem Lára hefur gert áður, vegna þess sem á undan hefur verið rakið. Maður heyrir m.ö.o. allar þessar nýuppgötvuðu forsendur í sjálfum lögunum. Hvort framhald verði á svona verklagi verður að koma í ljós. En við þetta verk getur Lára staðið keik. Hér er ekkert falið.
Deildu!
