Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 8. ágúst, 2020.
Án sköpunar kemstu hvorki lönd né strönd
Studio Silo er hljóðver sem er undir hatti Sköpunarmiðstöðvarinnar á Stöðvarfirði. Þau Vinny Wood og Una Sigurðardóttir tóku á móti blaðamanni og fræddu hann um herlegheitin.
Ég hafði heyrt um Studio Silo. Dauf minning um innslag í Landanum var í hausnum (mig gæti þó misminnt) en hef svo séð nafnið nokkuð staðfastlega á samfélagsmiðlum að undanförnu. Ég vissi þó líka, einhverra hluta vegna, að þarna væri rekið alvöruhljóðver á alþjóðlegum staðli. Ég væri að ljúga ef það hefði ekki komið mér dálítið spánskt fyrir sjónir. Af hverju? Hverjir? Ég ákvað að klípa klukkustund af löngu fjölskyldutjaldferðalagi um landið, renna einfaldlega í hlað og kanna málið. Ákvað enn fremur að gera ekki boð á undan mér, mæta bara og sjá hvað myndi gerast.
Ég ók sem leið lá niður á höfnina í Stöðvarfirði og við mér blasti stórt frystihús. Glaðleg og vel útfærð veggjalist staðfesti að ég var á réttum slóðum. Ég labbaði inn, klofaði yfir gamlan ofn sem var fyrir hurðinni, og gekk því næst upp stiga (las einhvers staðar að hljóðverið væri á annarri hæð). Þar tók á móti mér hundurinn Tumi, glaður nokk, og þau Vincent „Vinny“ Wood og Una Sigurðardóttir. Vincent er yfir téðu hljóðveri en Una er einn af þremur umsjónarmönnum Sköpunarmiðstöðvarinnar ásamt Vinny og Rósu Valtingojer. Sonur þeirra, Bassi, var og með í för. Allt heila gillið mætti mér þarna og ég átti enn eftir þrjár tröppur. Ég útskýrði óðamála hver ég væri og af hverju ég væri hingað kominn og var mér tekið fagnandi.
Áður en lengra er haldið er rétt að geta um tilurð Sköpunarmiðstöðvarinnar. Hún varð til árið 2011 er nokkrar stöðfirskar eldsálir og fleiri slíkar björguðu frystihúsinu frá tortímingu með því að kaupa það af bænum fyrir gjafverð. Blómleg lista- og menningarstarfsemi af afar fjölbreyttum toga fer þar fram nú (sjá nánar á www.inhere.is). Blaðamaður getur staðfest að sú stemning hefur smitast út í bæjarbraginn – maður einfaldlega fann fyrir stuðinu þegar maður ók yfir bæjarmörkin.
Hljóðverið sjálft var svo opnað síðasta sumar. Þar er hægt að taka upp stafrænt („digital“) og hliðrænt („analog“) og um hönnun sá hin víðfrægi Texasbúi John H. Brandt. Fimm ára vinna liggur að baki og báru Vinny og Una hitann og þungann af því ásamt ótöldum hjálparmeyjum og -sveinum. Þrettán plötur hafa nú verið hljóðritaðar í því og hafa listamenn eins og Mugison, Hjálmar og Gróa nýtt sér það á einn eða annan hátt, tekið upp hluta af plötum eða spilað í sérstökum „Silo-Sessions“. Færeyskir, bandarískir og þýskir tónlistarmenn hafa og tekið upp hjá Vinny sem lét gamlan draum rætast er hann flutti til Stöðvarfjarðar frá Írlandi ásamt Unu. „Ég var orðinn þreyttur á því að vinna fyrir stórfyrirtæki,“ segir hann, en hann er lærður rafmagnsverkfræðingur. „Við vissum strax að okkur langaði til að gera þetta hérna.“ Aðspurður hvort það væri ekki mögulega hentugra að hafa hljóðverið í Reykjavík svarar hann: „Það hefði aldrei gengið upp fyrir okkur fjárhagslega. Hér fengum við húsnæði fyrir málamyndafé og frjálsar hendur í raun við að byggja þetta upp eftir okkar höfði. Bærinn hefur þá sýnt þessu velvilja og stuðning alla tíð. Þetta allt hefur verið stór þáttur í þeirri sýn sem við höfum á verkefnið.“
Náttúrufegurðin í kring, stillan og möguleikinn á því að vinna verkefni í friði, hratt og hnitmiðað, heilli þá líka. „Fólk hefur verið sérstaklega ánægt með þann þátt,“ segir Vinny. „Þau hafa ekki bara lokið lofsorði á sjálft hljóðverið heldur skiptir staðsetningin sem slík líka miklu máli.“
Ég kveð þetta sómafólk með kurt við þetta. Bassi þarf að halla sér og Tuma kveð ég með söknuði en hann varð besti vinur minn á 0,1, þó að honum hafi orðið hverft við í fyrstu er óvæntan gest bar að garði. Ég hef síðan engar áhyggjur af Unu og Vinny. Þetta á eftir að fara gríðarvel allt saman. Ég finn það einfaldlega.
Deildu!
