Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 27. júlí, 2013]
Strokes dregnir upp úr drullupolli
• Brooklyn-sveitin Parquet Courts rokkar af einlægni
• Hrá og skítug bílskúrstónlist með ókennilegu töfrakryddi
Nú er árið rúmlega hálfnað. Margir tónlistarfjölmiðlar eru því farnir að birta „bestu plötur ársins hingað til…“-greinar og virðist talsvert meira um þessar æfingar en oft áður einhverra hluta vegna.
Varð var við í gegnum Fésbókina að plata Johns okkar Grants prýðir tuttugusta sæti á þannig lista sem amazon.co.uk hefur nú birt, ekki amalegt það og mikill akkur fyrir Grant að svo stórt og útbreitt apparat gefi honum tvo þumla upp. Ég fór að skoða listann nánar og sá þar kunnuglega félaga, plötur sem hefur verið fjallað um í þessum pistlum mínum m.a. Ég fór því ósjálfrátt í endurmat á þessum plötum. Til að mynda er plata Matthews E White, Big Inner, í þriðja sæti en við náum ekki saman þrátt fyrir nokkrar tilraunir af minni hálfu. Í fjórða sæti er hin ágæta plata Bowie, The Next Day, plata sem manni lyndir vel við þó maður sé ekki beint að missa sig. Muchacho með Phosphorescent er þarna líka ofarlega (ég skil ekki æðið fyrir honum), Monkey Minds In The Devil’s Time með Steve Mason er þarna líka (alveg ágæt) og Push The Sky Away með Nick Cave er þarna í tíunda sæti (enn og aftur, fín plata en ekki stórkostleg).
Þetta „eitthvað“
Þið sjáið að karlinn er bara dálítið fýldur, það er engin plata þarna sem fær hann til að hrópa hallelúja. Jú, ein reyndar náði því, plata sem fór framhjá honum á sínum tíma og er það góð að hún rak hann í að henda upp pistli hið snarasta til að fagnaðarerindið næði nú sem víðast. Platan Light Up Gold með Brooklyn-sveitinni Parquet Courts kom út í janúar á þessu ári og prýðir sjöunda sæti listans. Plötunni hafði reyndar verið lætt út enn fyrr, í ágúst á síðasta ári í gegnum merki leiðtogans, Andrew Savage. Og til að fara enn dýpra í útgáfusögu sveitarinnar var fyrsta útgáfan kassetta í fullri lengd. Kallast hún American Specialties og hefur nú verið endurútgefin á vínyl. En enginn geisladiskur sem verður að teljast tímanna tákn.
Parquet Courts er engan veginn að finna upp hjólið með tónlist sinni og það má heyra mýgrút af áhrifavöldum í lögunum. En… og þetta er mikið en… Parquet Courts hefur þetta „eitthvað“ sem svo margir reyna að handleika en svo fáum tekst. Bob Dylan semur einföld, þriggja gripa lög eins og svo margir en það sem er óendanlega spennandi við Dylan er að maður nemur mjög greinilega einhvern galdur hjá honum án þess að geta sett hann beinlínis í orð. Þannig má heyra í Talking Heads, Wire, Pavement og The Fall m.a. þegar hlýtt er á Light Up Gold en framreiðslan er þannig að ekki er hægt að pinna hana á neitt annað en þessa blessuðu Brooklyn-drengi, sem ku víst innfluttir frá Texas (það skýrir reyndar ýmislegt). Einhver sagði í hálfgerðu háði að þetta væri „Strokes pt. 2“ og ég get vel skrifað undir Strokes-hljóm þarna. Svona eins og Strokes hefðu verið dregnir upp úr sýrulegnum drullupolli…
Deildu!
