kacey-musgraves-christmas

Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 24. desember, 2016

„Ég vild‘ að alla daga væru jólalög“

Í um það bil sex vikur á ári flæðir jólatónlistin út um allar gáttir, daginn út og inn, fólki til ánægju sem armæðu. Pistilhöfundur er í fyrri flokknum og styður nú á lyklaborðið með sældarlegt bros á vörum og jólatónlist í eyrum.

Fyrir ekki svo löngu þróaði ég með mér akademískan áhuga á þessu fyrirbæri, jólatónlist. Samfara því hefur persónulegur áhugi, við getum kallað það tónlistarlega ástríðu, á geiranum vaxið ört. Skemmst er frá því að segja að ég er því drekkhlaðinn af jólatónlist allan sólarhringinn á meðan færið endist. Ég treð jólatónlist bókstaflega á hverja einustu sekúndu sem ég vaki yfir jólatíðina (og leyfi henni reyndar að ganga líka á nóttunni stundum, ef eitthvað myndi nú síast inn í undirmeðvitundina). Því að eðlilega er ég í kapphlaupi við tímann með þetta og nú þarf ég að muna að byrja enn fyrr á næsta ári (fór af stað 20. nóvember í ár). Ástæðan er einföld, maður hlustar ekki á jólatónlist þegar jólin eru ekki. Eins einlægur og áhugi minn á þessu er þá er það afskaplega sérstakt að heyra jólag í, segjum, mars. Þannig að ef ég ætla einhvern tíma að skrifa fræðilega um þetta þarf ég að láta hvína í pennanum í desember. En annars ekki.

Í þessi ár hef ég verið með tvískipta hlustun, leyfi uppáhöldum að rúlla í bland við eitthvað nýtt eða þá eitthvað sem ég hef ekki rannsakað áður. Af því fyrrnefnda ætla ég bara að nefna eitt, jólaplötu Bob Dylan, sem vex með hverju ári líkt og góð verk gera gjarnan. Ég hef tjáð mig um gildi hennar í löngu máli í nokkrum pistlum og ætla ekki að fara að endurtaka mig hér. Kitlar samt dálítið að lýsa því yfir að þetta sé það besta sem hann hafi gert, frá upphafi, en bíðum með það.

Það var lítið um nýjar jólaplötur í ár, a.m.k. ekki frá „risunum“. Ein þó, en nýkántrístirnið Kacey Musgraves gaf út plötuna A Very Kacey Christmas. Musgraves hefur heilmikið með sér, er „alvöru“ listamaður og platan ber þess merki. Umslagshönnun og innihald vísar meðvitað í gullöld kántrísins, það er gamaldags hljómur sem rekja má til sjötta og fimmta áratugarins og Musgraves gerir vel hvað sjálf lögin varðar og jafnvægi er gott. Það er grallaraskapur („Mele Kalikimaka“, „I Want a Hippopotamus for Christmas“), frumsamið efni (hið frábæra „Christmas Makes Me Cry“) og sígild lög (það er opnað með „Have Yourself a Merry Little Christmas“ og slitið með „What Are You Doing New Year’s Eve?“). Einstaklega vel heppnuð plata sem hefur fengið að rúlla oft og vel.

Ég gerði þá gleðilegar uppgötvanir. Pretty Paper, jólaplata Willie Nelson frá 1979 er meistaraverk. Látlaus og lúmsk, einföld og falleg og frábær túlkun hjá meistaranum. Booker T. sér um útsetningar. Málið dautt. Þá lagðist ég í plötu sem ég hálfpartinn vissi af en hafði aldrei tékkað almennilega á. Ella Wishes You a Swinging Christmas með Ellu Fitzgerald. Öskrandi snilld og eitt það besta sem ég hef heyrt í þessum efnum frá upphafi.

Og svo framvegis. Ég hef um 500 orð hérna en gæti haldið áfram fram á næsta ár að skrifa. Vildi bara segja ykkur að akkúrat núna er ég að hlusta á þjóðlagaskotnar plötur, með ungum samtímasöngkonum frá Bretlandi (Emily Smith, Carla Dillon, Kate Rusby) og svo rakst ég líka á frábæran Spotify-spilunarlista í gær sem var eins og sérsniðinn fyrir strák, Mystical Christmas heitir hann.

Læt þetta duga. Gleðileg jól, kæru lesendur, og takk fyrir að fylgja þessum auðmjúka (og stundum ekki svo auðmjúka) pistilritara öll þessi ár. Heyrumst, sjáumst og skrifumst á nýju ári!

Tagged with:
 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Set your Twitter account name in your settings to use the TwitterBar Section.
Follow

Get every new post on this blog delivered to your Inbox.

Join other followers: