Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 20. janúar, 2018
Afar sérstakir tónleikar
Pistilritari brá sér á tónleika á Húrra fyrir stuttu með listamönnunum Elínu Elísabetu, sillus og Special-K. Kári var í jötunmóð úti við en það stöðvaði ekki tónvísa og mæting var með miklum ágætum.
Það skiptir máli að fanga augað á tímum þar sem fólk les hvorki né skrifar en horfir fremur og hlustar. Veggspjald sem auglýsti tónleikana sem hér eru til umfjöllunar greip mig. Stíliseruð mynd og skemmtileg af listamönnum kvöldsins. Selt! Ég sendi systur minni einkaskilaboð á Snjáldru og við ákváðum að smella okkur.
Húrra er einn helsti tónleikastaður miðborgarinnar, salurinn rúmgóður og notalegur – umlykjandi mætti segja og tónleikar af millistærð eiga þarna góðan griðastað. Alls kyns sveitir og listamenn troða upp, frá argasta öfgarokki til þýðustu þjóðlagatónlistar. Þetta kvöldið langaði mig til að bergja af list þriggja kvenna, og ég viðurkenni það, sú staðreynd ýtti mér úr vör. Já, ég veit, ég myndi aldrei tiltaka þetta sérstaklega ef um hundruðustu strákagítarrokkssveitina hefði verið að ræða, en það er mikilvægt að viðra þessa staðreynd, því að tónleikar sem þessir eru ekki bara tónleikar, þetta er líka fordæmi, segull, hvatning fyrir allar þær stúlkur sem hafa endalausar gjafir fram að færa en hika við vegna alræðis karlkynsins, staða sem er staðreynd.
Elín Elísabet stóð ein á sviðinu með rafgítar. Elín hafði góða nálægð, var sjarmerandi og einlæg. Góð orka og róandi, hún hló að því þegar hún stillti gítarinn á milli laga og fólk var með henni. Elín spilaði bara nokkur lög, tiltölulega einföld söngvaskáldslög en söngröddin falleg og sterk. Næst á svið var sillus, listamannsnafn Sigurlaugar Thorarensen. Hennar sett var einkar forvitnilegt, nokkuð nösk blanda af „r og b“, silkimjúku og poppuðu á köflum, og tilraunakenndari óhljóðalist. Hún byrjaði með öflugu hljóðverki, fór svo yfir í r og b-kafla en undarlegheitin aldrei langt undan samt. Í lokin svipti hún svo upp vel poppaðri smíð. Sum laganna hálfköruð, vissulega, og sumt bar það með sér að vera í smíðum, sillus enn að reyna sig áfram með hitt og þetta. Systir mín greindi þarna FKA twigs t.d. og sillus gerði vel, hefur sálarríka og sannfærandi rödd og sviðsframkomu sem hæfir efninu. Já, og hún er svöl, í þessum ég-fór-bara-í-þessi-föt-í-morgun-af-því-að-ég-fann-engin-önnur-svalheitagír. Áreynslulaust einhvern veginn. Fylgist með frá byrjun!
Katrín Helga Andrésdóttir er æði virk í íslenskri tónlistarsenu og hefur unnið með Sóleyju, krika og gefið út sólóefni (stuttskífa hennar Ég hefði átt að fara í verkfræði er æði). Þetta kvöld var hún hins vegar með eigin sveit, Special K, og er þar valinn kvenmaður í hverju rúmi en þær Sóley Stefánsdóttir, Ingibjörg Elsa Turchi, Margrét Arnardóttir og Björk Níelsdóttir voru henni til halds og trausts. Tónlistin afvopnaði mannskapinn í grallaralegum heiðarleikanum, þar sem einlægir og næsta næfir textar velta upp spurningum um stöðu hennar sem listamanns og manneskju. Eitt lagið hafði meðal annars skilgreininguna „Imposter Syndrome“ í titlinum, dásamleg greining sem svo margir samsama sig við (flettið því upp).
Katrín horfist þannig hugrökk í augu við flækjur tilverunnar en veit um leið að það eru aðgerðirnar sem gera okkur frjáls. Þessir tónleikar voru eitt – en gott – dæmi um slíkt. Megi viðlíka tónleikar verða algengari og tíðari, það væri stórkostlegt krydd í þessa tónleikasenu sem við eigum.
Deildu!
