Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 9. mars, 2013]
Ekki dauður enn
• Ný hljóðversplata með David Bowie kemur út á mánudaginn eftir tíu ára hlé
• Fjölmiðlafárið vegna þessa er gríðarlegt en Bowie þögull sem gröfin
Viðkvæðið ofnotaða „eins og þruma úr heiðskíru lofti“ á ágætlega við þegar maður rifjar upp gleðifréttirnar sem bárust þann 8. janúar síðastliðinn, á 66 ára afmælisdegi meistara Davids Bowie. Hann fagnaði þeim merkisdegi með því að dúndra út nýju lagi og myndbandi og tilkynna um leið nýja hljóðversplötu sem kemur út núna á mánudaginn, eftir tvo daga. Ekki hafði heyrst í Bowie í tíu ár og menn veltu því raunverulega fyrir sér hvort hann væri hættur tónlistarsköpun með öllu. Slíkt hefði þannig séð ekki komið á óvart, en vegir Bowie hafa alla tíð verið órannsakanlegir og er hann líkast til erfiðasta viðfang sem poppfræðingar heims hafa komist í kynni við. En það gefur þá augaleið að þetta útspil hans var eins líklegt líka. Upplýsingar um þetta mál allt voru afar naumt skornar í janúar en hitt og þetta hefur verið að safnast upp á síðustu tveimur mánuðum. Bowie sjálfur hefur ekki látið hafa eftir sér eitt aukatekið orð og miðlar hafa því herjað á samstarfsmenn hans af miklum móð.
Leynd
Því hefur verið fleygt að Bowie sé mikilvægasti listamaður Breta á eftir Bítlum og Stones en líkast til eiga þannig hártoganir lítt við. Bowie er algerlega einstakur dægurtónlistarmaður, sannkallaður risi ef svo má segja. Og eðlilega er það svalt af okkar manni að segja ekki neitt, maður sér hann nánast fyrir sér glotta eilítið við tönn yfir þessu öllu saman. En fárið, Guð minn almáttugur! Uncut birtir tíu síðna úttekt á plötunni, The Next Day, sem er í raun einn stór dómur með aukaefni, stuttum viðtölum við samreiðarmenn og -meyjar. Öll önnur blöð eru með sambærilegar úttektir og öll hafa þau þurft að takast á við þá staðreynd að ekkert kemur frá risanum sjálfum. Í upphafi var Tony Visconti, upptökustjóri, málglaðastur og greinilegt að Bowie hefur lagt blessun sína yfir málfrelsi nokkurra útvalinna. Visconti segir að platan hafi verið tekin upp með mikilli leynd á tveggja ára tímabili, í nokkrum törnum. Bowie lagði niður grunna á tveimur vikum með Visconti og fleirum þar sem Visconti spilaði á bassa og Bowie á hljómborð. Bowie hefði svo látið sig hverfa í einhverja mánuði og leyft lögunum að liggja í salti. Þegar maður les upplýsingar um meðspilara á plötunni poppa ýmisleg kunnugleg nöfn upp og greinilegt að Bowie hefur ákveðið að reiða sig á þá sem hann þekkir. Gail Ann Dorsey, Earl Slick, Tony Levin, Sterling Campbell, allt er þetta fólk sem hefur starfað náið með Bowie síðustu áratugi.
Meira?
Ég ætla ekki að tjá mig mikið um sjálfa tónlistina þar sem platan er ekki komin út en tvær smáskífur eru það hins vegar, „Where Are We Now?“ og „The Stars (Are Out Tonight)“ og þær lofa góðu verður að segjast; fyrra lagið djúpspök og leitandi ballaða sem sekkur inn í mann jafnt og þétt, síðara lagið er ágengara og meira grípandi en yfir því einhver firringarbragur sem aðeins Bowie getur töfrað fram (og er hann undirstrikaður frekar með uggvekjandi myndbandi). Flestir miðlar hafa þegar birt dóma um plötuna og eru þeir allir á einn veg: Meistaraverk. Mikið hefur síðan verið hamast í Visconti um mögulegt tónleikaferðalag en slíkt virðist ekki vera í spilunum. Hann hefur hins vegar upplýst að 29 lög voru hljóðrituð (þess má geta að „deluxe“ útgáfa inniheldur þrjú aukalög og japanska útgáfan fjögur).
Visconti hefur látið að því liggja að eitthvað af þessum lager verði nýtt á aðra plötu. Menn muni jafnvel bregða sér í hljóðver áður en árið verður á enda. Já, það er að sönnu stjörnubjart í Bowie-heimi um þessar mundir!
Deildu!
