Follow
Ég var aldrei mikill aðdáandi Guns N’ Roses. Og eiginlega ekki aðdáandi yfirleitt. Ég var 13 ára, á fullkomnum aldri semsagt, þegar þeir komu fram en ég var upptekinn við að hlusta á Smiths, My Bloody Valentine, Slayer, Sonic Youth og Joy Division. Já, eiginlega allt annað en Guns (bekkjarsystir mín í grunnskóla sagði með greinanlegum viðbjóði hvernig ég gæti fílað svona væmið grenjulag eins og “The boy with the thorn in his side”. Slash væri hins vegar “algjör sjúklingur” sem ég skildi ekki alveg hvað þýddi þegar ég var 13 ára).
Eins og sést var ég stoltur neðanjarðartónlistarsnobbari. Veröldin var svört og hvít. Guns voru yfirborðskenndir, poppaðir, kellingalegir, glataðir. Þungarokk var það hallærislegasta sem ég vissi (En Slayer voru í góðu bókinni, eins og hjá svo mörgum pönkrottum).
Hins vegar varð ég fljótlega mikill áhugamaður um popp og rokktónlist almennt. Saug það allt í mig og á þessum árum var ekki mögulegt að komast undan Guns. Og þessi mynd sem ég málaði hér í byrjun er ekki alveg kórrétt. Það var t.d. eitthvað við þennan söngvara sem var óneitanlega aðlaðandi. Kraftur, reiði, “skítsama” viðhorf, ástríða. Maður tók eftir honum. Ég fílaði “Paradise City” í botn. En fór ekkert hátt með það. Ég fylgdist grannt með veseninu í kringum Use your Illusion plöturnar. Og “You could be mine” þótti mér flott. Rokkað og nokk sérkennilegt. En ég ætla ekki að tjá mig um “November rain” hér. Höldum okkur á kurteisu nótunum.
Nýverið las ég svo ævisögu bassaleikarans, Duff McKagan. Mögnuð bók sem setti ótrúlegan feril sveitarinnar í gott samhengi. Því þetta er í raun ótrúlegt. Með aðeins eina plötu í farteskinu sem hægt væri að kalla snilldarverk, náði sveitin að gera sig goðsagnakennda, hin algera ROKK-sveit í hugum svo margra. Og þetta trikklar niður kynslóðirnar, enda var 13 ára dóttir mín með í för. Þetta er í fyrsta sinn sem hún biður mig sérstaklega um að taka sig með á tónleika. Augu hennar tindruðu af spenningi þegar hún spurði mig.
Og í gær vorum við komin á svæðið. Alvöru leikvangatónleikar. 25.000 manns c.a. Guns N’ Roses að fara að spila. Þvílík upplifun fyrir 13 ára ungling – og föður hennar líka.
Guns N’ Roses eru í dag það sem kallast “heritage act”, arfleifðarsveit. Það er ekki verið að gera neitt nýtt, og menn eru ekki snargalnir á sviði með allt að vinna og engu að tapa. Sveitir af þessu taginu leika þá tónlist sem fólk vill heyra og hefur aflað þeim þeirrar virðingar sem þær njóta. Í raun ákveðinn vottur við eigin afrek, þar sem afrekin eru borin á borð fyrir okkur, sem berum í raun ábyrgðina á þeirri stöðu sem sveitin er í.
Guns sinntu þessum þáttum af mikilli fagmennsku og heilindum. Fyrir það fyrsta, þriggja og hálfs tíma tónleikar! Mikið örlæti og mér finnst þetta skipta miklu máli. Er bönd spila í eina klst. og korter fer maður venjulega út dálítið sneyptur. Hér var maður vel mettur hins vegar – og farið að leiðast þófið ef eitthvað.
Dagskráin var byggð upp á ansi glúrinn og skipulagðan hátt. Það voru smellir með reglulegu millibili, lög sem fólk nennti varla að hlusta á með reglulegu millibili og svo djamm og gítarsóló inn á milli. Tökulög einnig og vinur minn Duff söng eitt vel valið pönklag með Misfits (inngangsöngurinn var úr “You can’t put your arms around a memory” eftir Johnny Thunders). Þetta voru tónleikar en líka sýning. Risaskjáir með hugvitsamlegri myndvinnslu, flugeldar, hlaup um sviðið og það allt. Til þess gert að skemmta og veita aðdáendum þá þjónustu sem miðaverðið kallar eftir. Við allt var staðið og vel það.
Axl, ólíkindatólið, var í stuði. Brosti, fíflaðist og skaut út þessu óendanlega sjarmerandi púkaglotti sínu. Bara að hann hafi verið “í lagi” hygg ég að hafi létt gríðarlega á mörgum, hvort heldur sveitarmeðlimum eða aðdáendum. Þetta hefði hæglega getað farið í hina áttina. Stemning á sviði var góð og hér komum við að öðru höfuðatriði. Að maður hafi, þó ekki sé nema á tilfinningunni, að menn nenni þessu. Séu að leggja sig fram. Slík var raunin og það gerði upplifunina góða.
Mér finnst alltaf forvitnilegt að rýna í samsetningu áhorfendahópsins. Hér voru rokkhundar af öllum kynslóðum, margir dressaðir upp af tilefninu, í svörtu og með hausklút. En þetta voru ekkert endilega grúskarar eins og ég. Þetta var þversnið, fólkið í landinu, salt jarðar. Lalli smíðakennari sem blastar “Sweet Child O’ Mine” í bílnum á leiðinni í Réttó.
Lög spyrðu? “Welcome to the Jungle” kom snemma og var stórkostlegt. Sönnun á hversu sígilt þetta lag er. Þetta upphaf, maður minn. Lagið mitt, “Paradise City”, lokaði tónleikunum. “Nighttrain” var ofsalegt, rosaleg keyrsla og allt upp á 10 hjá Axl. Mér fannst fallegt þegar föllnum félaga, Chris Cornell, var sýndur heiður með “Black Hole Sun” en hápunkturinn, fyrir mig, var þegar sveitin settist niður, eins og í kringum varðeld, og hentu í “Wichita Lineman”, þá undursamlegu smíð. Og lagið söng Axl okkar eins og engill, af tilfinnanlegri virðingu og ástríðu. Meiriháttar.
Að lokum: Allt utanumhald og framkvæmd var til hreinnar fyrirmyndar. Allt tipp-topp. Fordæmið er komið. Nú má hlaða hvaða þeirri sveit sem fólki hugnast inn í Laugardalinn þannig að sómi sé að. Sjáumst á Springsteen, sumarið 2019.
Deildu!
