Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 12. apríl, 2014]
Fjallið helga
• Glasgowsveitin Holy Mountain leikur níðþungt, sýrulegið „stoner“-rokk
• Er á mála hjá Chemikal Underground
Ég brá mér á tónleika í Glasgow um síðustu helgi. Mig langaði einfaldlega á „tónleika“, bandið eða listamaðurinn réð ekki för í þetta skipti þannig að ég skannaði einfaldlega Skinny (frítt, bráðgott götumenningarblað) í leit að e-u skemmtilegu. Fátt var um fína drætti þessa helgi einhverra hluta vegna og það „skásta“ voru útgáfutónleikar hljómsveitarinnar Holy Mountain sem var að gefa út sína fyrstu breiðskífu, Ancient Astronauts, á vegum Chemikal Underground. Sú útgáfa er frábær og er helsta neðanjarðarmerki Skotlands í dag, hefur gefið út plötur með t.d. Arab Strap, Mogwai, Radar Brothers og Delgados og hefur frá stofnun sinnt framsæknum skoskum tónlistarmönnum með miklum sóma, hvatt þá áfram og nært. Tengsl sveitarinnar við þá eðla útgáfu var því það sem ýtti hinum tvístígandi mér yfir þröskuldinn.
Gróskan í Glasgow
Hljómleikarnir fóru fram í listaskóla Glasgowborgar og ég var vel vakandi fyrir „heildarupplifun“, skyldi bandið valda vonbrigðum? Mikið er maður orðinn praktískur í ellinni! Ég saug því í mig stemninguna í salnum, barnum og öðrum rýmum og straumarnir voru góðir. Glasgow „titrar“ af lífi og grósku hvað listalífið varðar, veri það tónlist eða annað. Það get ég staðfest og nægir að taka einn spássitúr um miðbæinn til að finna það. Fræg andlit úr neðanjarðarsenu borgarinnar voru þá að skottast um eins og mig grunaði, þarna var t.d. listamaðurinn Miaoux Miaoux sem er á mála hjá Chemikal, eitt af undrum merkisins og plötusnúður var enginn annar en Stuart Braithwaite, leiðtogi Mogwai. Hann spilaði m.a. Slayer („Raining Blood“) og Motörhead („Orgasmatron“) og var þá mörgum skemmt.
Ég er kominn það langt í greininni að það mætti halda að ég væri að forðast það að skrifa um sjálfa hljómsveitina og það er sosum ekki fjarri sannleikanum. Ég fór á hundavaði yfir upplýsingar um sveitina fyrir tónleika og lítið af því sem ég las hreyfði við mér. Ég var kannski ekki fullur af fordómum er ég mætti en þeir voru þarna nokkrir í pyngju. Og hefði eðlilega verið manna glaðastur ef mér hefði verið komið skemmtilega á óvart. En svo var ekki. Holy Mountain leggur sig nefnilega mjög nákvæmlega eftir forskriftum að „stoner“/eyðimerkurrokki eins og sjá má í nafni sveitarinnar (heitir eftir annarri plötu Sleep), plötutitli og allt var eftir þessu. Útlit meðlima, tónlist, hljóðstyrkur o.s.frv. Nákvæmlega ekkert nýtt. Bandið var að vísu gott, trymbillinn meira að segja mjög góður, og það var vel hægt að skaka hausnum við þetta. En…
…og já, en hvað? Þó að ég hafi persónulega ekki verið í stuði fyrir fyrirsjáanlegt „stoner“-rokk var fullt af fólki þarna sem tók því höndum tveim. Yngri áhorfendur hrifust af rokktöktunum sem voru vel útfærðir. Það er nefnilega ekkert einfalt í þessu. Stundum er maður bara þannig stemmdur að maður sækir gagngert í tónlist sem er hrein speglun á eldri formum og lætur sér vel lynda. Og ég er umburðarlyndari gagnvart sumum formum að því leytinu til, en nenni ekki öðrum (eins og í þessu tilfelli t.d.).
Það var eitthvað táknrænt, eftir á að hyggja, við að sjá leiðtoga Mogwai í salnum því að fyrir tuttugu árum var hann að gera nokkurn veginn það sama og Holy Mountain er að gera á þessum sokkabandsárum sínum. Eini munurinn var sá að brunnurinn sem í var sótt var ekki gamalt efni með Sleep eða Black Sabbath heldur Spiderland með Slint. Þannig að, gefum Holy Mountain nokkur ár, þetta veðrast kannski af fjallinu. Ég horfði ekki á tónleikana til enda, ekki vegna yfirmáta leiðinda heldur þurfti ég einfaldlega að drífa mig niður á lestarstöð og taka síðasta vagn heim, en hann fer kl. 23.30. Það var hins vegar ekki verra þetta tiltekna kvöld…
Deildu!
