Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 13. febrúar, 2015
Geislaveisla
Styrmir Sigurðsson, tónlistar-, kvikmynda- og auglýsingagerðarmaður, hefur sinnt margvíslegum tónlistarverkefnum í gegnum tíðina og í gegnum það nýjasta, hljómsveitina Geisla, varpar hann ljósi á kvikmyndalegt rökkurpopp ef svo mætti segja…
Eins og sjá má í inngangi er Styrmi Sigurðssyni margt til lista lagt og í tónlistinni hefur hann verið furðu fjölær, meira en margur skyldi ætla. Kornungur lék hann t.a.m. á hljómborð og hljóðgervla með Pax Vobis og Grafík og 2010 kom út plata með dúettinum Belafonte sem var skipaður honum og Söru Marti Guðmundsdóttur (Lhooq) en tónlistin þar var svalt og stílhreint kokteilpopp sem kallaði fram nöfn eins og Moloko og Pizzicato 5. Styrmir býr yfir nokkuð sterkum einkennum sem tónsmiður og maður heyrir um leið að þetta er hann þegar lög Geisla fara… öö… undir geislann, glögglega má greina handbragðið sem var á Belafonte þó áherslur séu aðrar.
Hljómsveitin, sem hefur verið til í u.þ.b. þrjú ár, var stofnuð upp úr djasspíanónámi Styrmis við FÍH sem hann smellti sér í um líkt leyti. Þar á setningin „valinn maður í hverju rúmi“ vel við en ásamt Styrmi eru Geislar þau Sigríður Thorlacius, Magnús Trygvason Eliassen, Ómar Guðjónsson, Óskar Guðjónsson og Valdimar Kolbeinn Sigurjónsson. Fólk hefur getað numið töfra hópsins á völdum hljómleikum og áttu þau t.d. glæsta innkomu á liðinni Airwaves-hátíð, hvar hljómagaldurinn var svo gott sem fullkominn (ég meina, þið sjáið hverjir eru í bandinu!). Einnig liggur fyrir ein plata, Containing the Dark, þar sem hægt er að leggjast betur yfir pælingar Styrmis með þessu verkefni. Þar er að finna átta lög, öll eftir Styrmi, en Dóra Ísleifsdóttir leggur til texta. Svo ég haldi áfram Belafonte-samanburði þá hefur glampandi krómi verið skipt út fyrir næturþelsdramatík; rökkurpopp þar sem einslags kvikmyndaleg epík og seiðandi, djassaðar stemmur leiðast hönd í hönd. Sigríður Thorlacius syngur líkt og hún standi uppi á sviði í ólöglegum næturklúbbi í Chicago á fjórða áratugnum og framvindan er í líki gamallrar, svarthvítrar filmu (eða svargrárrar jafnvel). Tónlistin lykst um mann og það er nánast eins og vindlareyk leggi úr Celestion-hátölurunum mínum. Textahendingar styðja oft fallega við, „Don‘t forget about your sorrow/It‘s the most enchanting thing“, segir t.d. í „Secret“. Þrælmögnuð lína. Umslagið – og titill plötunnar – undirstingur ákveðna melankólíu enn frekar. Par liggur nakið, sveipað hulu og myndar hjarta. Titillinn „Containing the Dark“ á milli þeirra. Eru það þau sem innihalda „myrkrið“ og eru textarnir og platan úrvinnsla á sorg eða hvað? Ég er mögulega að ofhugsa þetta en ýmsar spurningar vöknuðu við að marinera sig í verkinu.
Platan skríður rökrétt áfram og samhengi er gott. Undir restina er flæðið brotið aðeins upp. „Double fling“ er í gamaldags djassstíl, „Resolution in Revolution“ er hálfgert djamm, meira til að fylla upp í plötuna en nokkuð annað hygg ég en heildinni þó algerlega að meinalausu.
Styrmir Sigurðsson á fullt erindi á vettvang tónlistarinnar, þetta er klassastöff eins og sagt er, og það má segja að hans lúxusvandamál sé hversu klár hann er á svo mörgum, en þó tengdum sviðum. Við vinnslu greinarinnar/dómsins/pistilsins spurði ég hann hvort bandið væri að leggja í einhverja vinnu á næstunni og hann sagði mér að það væri svolítið eins og að skipuleggja leiðtogafund, ef það ætti að koma þessum mannskap saman. Sjáumst í Höfða.
Deildu!
