Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 7. júlí, 2018
Tónspor Hildar
Kvikmyndatónlist Hildar Guðnadóttur hefur vakið athygli að undanförnu en nýverið kom út tónlist hennar við Mary Magdalene og Sicario 2.
Hildur Guðnadóttir á langan og giska litskrúðugan feril að baki í tónlistinni. Ég man fyrst eftir henni í nýrokksveitinni Woofer, hún lék þá seinna með Rúnk og hefur þá spilað með múm. Árið 2006 gaf hún út plötuna Mount A sem Lost in Hildurness og upp úr því fóru að koma út fleiri sólóverk – ásamt því að hún fór að vinna með mektarsveitum á borð við Throbbing Gristle, Pan Sonic, Animal Collective og Sunn O))) svo fátt eitt sé nefnt. Hún hefur þá samið mikið af tónlist fyrir stutt- og heimildarmyndir og samstarf hennar við Jóhann heitinn Jóhannsson var þá mikið og ríkt. Undanfarin ár hefur svo hlaupið allverulega á snærið hjá henni. Hún á t.d. tónlistina í heimildarmyndinni Strong Island (2017), sem fjallar um þeldökkan mann sem var myrtur án þess að morðinginn þyrfti að svara til saka. Hildur vann tónlistina náið með leikstjóranum, bróður þess myrta, þegar Black Lives Matter hreyfingin var á gríðarsiglingu. Myndin var tilnefnd til Óskarsverðlauna, vann til verðlauna á Sundance-hátíðinni og hefur fengið fjöldann allan af öðrum verðlaunum. Tónlist eftir Hildi heyrist þá í þáttunum vinsælu Handmaid‘s Tale.
Púðrið í þessari grein spara ég þó fyrir tvær nýlegar kvikmyndir, báðar ættaðar úr draumaverksmiðjunni Hollywod, hvar Hildur semur tónlist og langar mig að fara aðeins í saumana á þeim. Í Mary Magdalene (Rooney Mara, Joaquin Phoenix, Chiwetel Ejiofor) semur hún tónlistina ásamt Jóhanni Jóhannssyni en í myndinni Sicario 2: Soldado, á hún tónlistina ein (en Jóhann samdi tónlistina fyrir fyrri myndina, Sicario, og fékk mikið lof fyrir).
Tónlistin við Mary Magdalene er falleg, það verður bara að segjast. En líka hrikaleg (í skilningnum hrollvekjandi). Ljós og skuggar takast á; blæbrigðarík, sefandi fegurðarstef víkja skyndilega fyrir ógnvekjandi drunum og kalt vatn rennur ógnarhratt milli skinns og hörunds. Maður heyrir í Jóa í opnunarstefinu, „Cana“ (nú komst ég við) og hann er þarna á milli hljóðrásanna. Myndin er smekklega staðfærð, tónlistarlega og bjöllur og sálmastef dýrka upp miðaldarlegar stemmur. „The Goats“ er ekkert minna en djöfullegt á meðan „Resurrection“ lokar verkinu fallega (og kallast á við leiðarstefið í „The Mustard Seed“). Tónlistin við Soldado er verklegri og fylgir línunni sem sett var í fyrri myndinni meira og minna. Þessi „varfærnislega stríðstónlist“ sem Jóhann var beðinn um þar æðir áfram; beljandi hávaði og ógnvekjandi slagverk lemur okkur áfram, innan um draugalegar, hvassar stemmur. Soldado er til muna grimmari en Sicario og það er eins og Hildur sé að bregðast við því. Tónlistin er straumlínulagaðri, naumhyggjulegri og blátt áfram harðari.
Hildur er þá með mörg járn í eldinum að vanda, eitt af næstu verkefnum hennar er t.d. tónlist fyrir örþáttaröð um Chernobyl-slysið.
Deildu!
