Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 7. júlí]
7. júlí 2012 | Fólk í fréttum | 535 orð | 2 myndir
Til veislu vel búinn…
• Fimm diska safn með World Party komið út
• Karl Wallinger, Vatnsdrengurinn sem reri einn
Maður hefur litla stjórn á því hvaða tónlist dettur inn í hausinn á manni í dagsins önn. Einhverra hluta vegna fór lagið „Put the Message in the Box“ með eins manns sveit Karls Wallingers, World Party, að glymja í hausnum á mér lon og don. Þetta var um nokkurra mánaða skeið, alltaf kom það aftur og aftur og ég veit ekki af hverju. Örstutt: World Party var stofnuð af Wallinger 1986 eftir að hann hætti í The Waterboys. Önnur plata World Party, Goodbye Jumbo (1990), var mikið mærð en þekktasta lag hennar er vafalaust „Is It Like Today“ frá 1993. Útgáfa Robbie Williams af „She‘s the One“ frá 1999 náði þá hátt á vinsældalistum líka.
„Hörð efni“
En hvað um það. Á endanum ákvað ég að grafa Goodbye Jumbo upp, þaðan sem „Put the Message…“ er og hlusta á hana, eitthvað sem ég hafði ekki gert í hartnær tuttugu ár. Þessi síendurtekna heimsókn lagsins í kollinn hlýtur að hafa haft einhvern tilgang (voðalega er maður orðinn forlagatrúar í ellinni). Ég man að ég hafði keypt plötuna á vínyl á einhverri útsölunni á 99 kr., enda var hún á lista Melody Maker yfir bestu plötur þess árs og það blað var mikil Biblía hjá mínum. Þá valdi Q hana plötu ársins, hvorki meira né minna. Ég man líka hversu vel mér lynti við plötuna, þó að ég væri ekki nema sextán ára á þeim tíma og yfirleitt í mun „harðari efnum“. Goodbye Jumbo inniheldur hins vegar skammlaust, bítlískt og melódískt popp, saman með innihaldsríkum textum þar sem andleg mál, framtíð jarðar og tilgangur og tilgangsleysi lífsins eru undir.
Skemmst frá að segja stóð platan fyllilega undir væntingum forvitins 38 ára gamals manns sem var að hitta traustan – en nánast gleymdan – vin á nýjan leik. Platan er frábærlega upp sett, er lauslega samofið konseptverk þar sem fyrsta lagið er fullt af efa á meðan það síðasta er hlaðið von og fölskvalausri lífsgleði. Sögumaður þræðir sig þangað hægt og bítandi í gegnum hin lögin en á meðal framúrskarandi smíða, auk „Put The Message…“ eru „Way Down Now“, „When The Rainbow Comes“ og þá sérstaklega „God On My Side“, magnað ákall til þess sem öllu ræður.
Eitthvað í stjörnunum
Og viti menn, enn var eitthvað í stjörnunum. Wallinger vildi ekki bara inn í minn koll heldur líka á síður Morgunblaðsins. Það var ljóst er ég las um nýja útgáfu frá Wallinger/World Party um það leyti er þessi heimsókn til Jumbo stóð yfir. Risavaxið safn með sjaldgæfu efni, alls 70 lög á fimm diskum. Nú var ég kominn með pottþétta leið til að ryðja þessum vangaveltum mínum frá mér, ég myndi dulbúa þær undir hatti fréttaflutnings af þessu safni!
En að kerskni slepptri, Arkeology er nokkuð merkilegur pakki, og ekki síst vegna þess hvernig hann er framreiddur. Safnið er sett inn í 142 síðna dagbók og segir Wallinger að hann sé kominn með ímugust á geisladiskasniðinu, sé himinlifandi yfir því að það sé að deyja út (hann er nýhippi/síðhippi, hvað sem má nú kalla það). Ekki hafi hann þó viljað dvelja eingöngu við hið stafræna og dagbókin góða er því full af textum eftir hann, athugasemdum og upprifjunum ásamt greinum, ljósmyndum og fleiru.
Deildu!
